W Twojej tęsknocie deszczu...

"Przepraszam wszystko, że nie mogę być wszędzie.
Przepraszam wszystkich, że nie mogę być każdym."

Znów upłynęło nieco czasu... Sytuacja jak zwykle odmieniła się kolejny raz... Na początku marca, gdy pisałam poprzednie słowa, stałam przede dniu 30-tych urodzin. Gdybym wtedy wiedziała, że kilka dni później zostanie w Polsce wprowadzony stan epidemiczny... pewnie jeszcze więcej czułości okazałabym każdemu ze swoich bliskich. Teraz mój czas dzielę pomiędzy pracę (obecnie końcówka urlopu), a dom, który dzielę z kotami. Nie widuję się z rodziną, nie widuję się ze swoją dziewczyną, nie widuję się z przyjaciółmi... Tęsknota... to jest słuszne słowo i nawet domatorstwo cierpi z niemożności opuszczenia domu, poza to co absolutnie koniecznie.
Nikt nie wie, ile ten stan potrwa. Święta spędzę z kotami, właściwie nawet nie wiem czy wrócę teraz do pracy, ponieważ ostatnio nieco niewyraźnie się czuję. Odkąd w styczniu dopadło mnie przeziębienie, tak teraz je nieco zaleczam i wystarczy przespana noc bez skarpetek i zimny napój - katar i rozbicie murowane. 

Tyle razy życie rzucało mi kłody pod nogi. Moja chęć łączenia ludzi, tworzenia jednej wielkiej paczki i sieci kontaktów wygrywała jednak ze zdrowym rozsądkiem. Kiedyś sobie obiecałam, że tym razem będzie inaczej. Że jak już zdobędę się na krok, aby wpuścić kogoś do serca, to że nie dam, aby ktoś inny się w to wmieszał. Mówiłam, że beznadziejna jestem w dotrzymywaniu obietnic? Mam tylko cichą nadzieję, że tym razem to niczego nie zmieni... 


W głowie mam tysiące myśli... zmartwień... lęków... 
W takie noce marzy mi się, aby się przytulić i po prostu zasnąć w ramionach innych, niż te przygotowane przez Lusię... Dziś jednak będę potrzebowała jej ciepła, cichego mruczenia... Nie ma nic lepszego, niż jak te wszystkie demony spadną ci na głowę, a ty jesteś zupełnie bezbronna i samotna w tym wszystkim... Nienawidzę stanu przedokresowego. 

W słuchawkach: cisza...



"Dzielą Nas rozkłady jazdy
Skrzyżowania, wiele przecznic, zatłoczony plac.
[...]
Naprzeciwko siebie stańmy
Wyczytamy w swoich oczach podobieństwa znak
Choć cenimy inne prawdy
To w gorącym ścisku ulic nic nie różni Nas..."

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej