Marzenia nic nie kosztują...

 "Dopiero późną nocą, przy szczelnie zasłoniętych oknach  gryziemy z bólu ręce i umieramy z miłości." Są takie noce, gdy naprawdę nie ma osoby, do której możemy się odezwać i powiedzieć o swoich troskach. Mam wrażenie, że wszystko wymyka mi się z rąk. Że tracę grunt pod nogami i niezależnie od tego, jak dobre mam intencje i jak staram się być delikatna, zostaje to odebrane kompletnie na opak. Zupełnie inaczej, niż chcę, aby zabrzmiało. Czuję, jak kolejny raz zaciska mi się na szyi sznur. Ale nie mogę nic z tym zrobić, bo co raz dowiaduję się rzeczy, które ścinają mnie z nóg. Jest we mnie nieustający lęk i niepewność tego co będzie. Mam wrażenie, że ostatnio bardzo rozczarowałam moją partnerkę. Zaczęłam przez to patrzeć na siebie jeszcze bardziej krytycznie i z jeszcze większym lękiem na nasz związek. Jest między nami pewne napięcie, ale jestem przekonana, że jakbym zapytała to usłyszałabym, że ona tego napięcia nie czuje. I dopiero pewnie po jakimś czasie powiedziałaby, że je...

 "Życie toczy się pośród tysiąca niepewności. Na tym polega jego wolność.  Nie nazywaj tego brakiem pewności." Minęły dwa miesiące od mojego poprzedniego wpisu. Miesiące, które były bogate w spotkania, w pracę, w powrót do nadgodzin, w urlop, w wyjazdy. Ale też w wyznania... Te wytęsknione... Ukochane. Skąd zatem tytuł notki? Myślę, że duży problem leży we mnie samej. Moja terapia dobiegła końca i mam wrażenie, że nie była kompletna, że czegoś jeszcze nie dopowiedziałam. Jest we mnie wiele strachów, demonów, które prześladują mnie nocami. Także i praca sprawia, że bardzo emocjonalnie podchodzę do wielu spraw. Że nie umiem się rozluźnić, że nie umiem nabrać pewności, że będzie po prostu dobrze. Ten 2020 rok jest ciężki. Trudny wręcz. Z jednej strony pandemia, która nie ustępuje. Laboratoria uważnie pracują nad szczepionką, ale zdania ludzi są podzielone. Żyjemy w cieniu wojen, które trwają na świecie. Oglądając programy Martyny Wojciechowskiej jestem przerażona światem, w któr...