Początki...

"Drzewo, którego nie możesz objąć ramionami, było kiedyś małym nasionkiem. Stumilowa podróż zaczyna się od jednego małego kroku."

Mówią, że w życiu najtrudniej jest wykonać ten pierwszy krok. Każda nasza decyzja wiążę się z całym szeregiem konsekwencji: zarówno dla nas samych, jak i dla ludzi z naszego otoczenia. Nie zdajemy sobie sprawy, że najmniejsze słowo potrafi skruszyć mury ludzkiej obojętności czy siły. Że ten, kto śmieje się najgłośniej, równie mocno może także cierpieć. Dość często żyjemy wybiegając zbytecznie w przód, jakbyśmy byli nieśmiertelni. Paradoksalnie żyjąc tu i teraz nie planujemy nic, w efekcie życie przebiega nam przez palce, a my zasypiamy ze świadomością, że uciekł nam w przeszłość kolejny dzień. 


Jak więc żyć, aby to życie nie było plątaniną porażek z nutą sukcesu? Jak sprawić, żeby każdy wieczór kończyć z uśmiechem na ustach, a poranek rozpoczynać od ciepłego powitania z samym sobą?

Tyleż razy zadaję sobie to pytanie i za każdym razem uderza mnie wciąż to samo: nie znam odpowiedzi na pytanie - "co ja tutaj w ogóle robię?". Nie wiem jaki cel ma moja droga, na których marzeniach powinnam się skupić, które powinny przejść do lamusa z uwagi na niemożność ich realizacji. Dlaczego zasypiam myśląc o osobach, dla których teraz być może nic już nie znaczę? Dlaczego tak mocno pragnę być przy osobach, które mogą na to nie zasługiwać? Dlaczego nie potrafię sobie wybaczyć błędów z przeszłości, chociaż minęło tak wiele czasu? Dlaczego... Dlaczego...


Zakładając tego bloga nie mam skonkretyzowanego celu. Moje dwa poprzednie zostały usunięte odgórnie przez portale, na których były założone. Uznałam więc, że czas na nowy początek. Nowe miejsce, nowe słowa. Być może - zupełnie nowe grono odbiorców. O ile w ogóle jakichś. A może po prostu potrzebuję małego miejsca w tej cyberprzestrzeni, w której będą dryfować słowa - słowa ważne tylko i wyłącznie dla mnie. O. Tak. To jest dobra myśl. Słowa ważne tylko dla mnie. 


Na koniec, starym zwyczajem, podzielę się linkiem do dość ciekawej piosenki, która właśnie rozegrała mi się w słuchawkach. Korzystając ze wspaniałości portalu z teledyskami, zasłyszałam taką oto nutę - Kovacs "My Love" . Życzę nam dobrego wieczoru.




"The show, just won't wait"

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej