Wiosennie...

"Jak na deszczu łza, cały ten świat nie znaczy nic, a nic.
Chwila, która trwa, może być najlepszą z Twoich chwil."
To nie tak, że nie mam nic do powiedzenia. To nie tak, że absolutnie nie mam czasu. To nie tak, że nie mam weny. Po prostu. Są chwile. Dni, noce. I to wtedy skupiam się głównie na dniu codziennym. Na nocy zwyczajnej. 
Jedyne przemyślenie, które dziś mi w głowie zagrało, to że wystarczyło półtora tygodnia w nowej pracy, a ja znam już większość piosenek disco-polo będących na topie. Moje współpracowniczki uwielbiają Vox.fm. A ja wyczekuję tylko jednego... 
Aż dziw, bo jedynym zespołem, na koncertach którego bywałam z ogromną przyjemnością to właśnie zespół tegoż gatunku. I zawsze jakoś tak drga coś we mnie, gdy słyszę saksofon. 

W każdym razie coraz częściej dociera do mnie, że moje życie to pewnego rodzaju pustka. Pustka, której żadna nowa znajomość nie jest w stanie zapełnić. O tych starych znajomych nie wspominając. Są, jestem wdzięczna za każde słowo, każdą obecność. Ale to wciąż nie to. Nieustannie - nie to. 
Mam wrażenie, że jestem ślepcem, który błądzi po omacku i bez przerwy się o coś potyka, na coś wpada. Gdzieś w oddali ktoś błyska światłem, ale to wciąż nie jest to źródło, które stanowi niezbędność do życia.


Brakuje mi... Oj brakuje mi czegoś. 
Wiem, dokładnie wiem czego mi brakuje. Wiem jak to nazwać. Ale uparcie staram się to wyprzeć z myśli i z serca, bo zdaję sobie sprawę z beznadziejności owego braku. Staram się nazywać to po prostu świętym spokojem, ponieważ i on stanowi niezbędne uzupełnienie naszego życia. Ale nie. To nie o święty spokój chodzi. 


Zbliża się maj. Miesiąc tak kurewsko przewrotny. Tak znienawidzony. Kurwa, jak to jest, że większość moich relacji zaczynała się bądź kończyła właśnie tego miesiąca? Nienawidzę maja. Ale na szczęście mogę skupić się na pracy. Tak, praca. Przede wszystkim ona. 



Bilans ostatnich dni?
Dwa mandaty - 550 zł w plecy, 12 punktów karnych, zarysowany samochód, utrata iluś tam procent zniżek OC, strach a pomimo to jeżdżenie autem. 

Mnóstwo nowych znajomości.
Kilka spotkań. 
Nowa praca. 
Odkrywanie siebie w grze na keyboardzie. 
Rozmyślań ciąg dalszy. 

W słuchawkach: "Pentatonix - Havana".
Dziękuję za uwagę. 



"Przyszedł już czas, najwyższy czas.
Nienawiść zniszczyć w sobie."

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej