Załamanie...

"Była smutna, choć na jej ustach gościł uśmiech. 
Była samotna, chociaż wokół było pełno ludzi."


Ileż to już razy zadawałam sobie pytanie, gdzie tkwią granice ludzkiej wytrzymałości? Jaki ciężar jest w stanie udźwignąć zwykły, szary człowiek, tym bardziej obarczony chorobami, które - jakby nie patrzeć - są tymi śmiertelnymi? Ile ciosów jest w stanie na siebie przyjmować, ile słów odebrać niczym bolesny policzek? 

Nigdy nie sądziłam, że coś może nas tak niszczyć. Że ktoś, kto był częścią naszego życia będzie nas poniewierał jak nic nie wartego śmiecia. Przecież, na Boga, pokazywaliśmy zawsze, że nigdy byśmy tej osoby nie skrzywdzili, ani nie mogli działać na jej szkodę. Czynem, gestem, słowem. A jednak nagle okazuje się, że można się po nas spodziewać największych podłości. Bo przecież jestem ZDOLNA DO WSZYSTKIEGO. Osobą, a właściwie degeneratem, który chce zaszkodzić MIŁOŚCI. SZCZEREJ, CIEPŁEJ i pełnej ZROZUMIENIA. Na Boga... doprawdy tego nie pojmuję. Przez lata życia wśród ludzi wypracowałam sobie określone zachowania. Jeśli kogoś kochasz, a ta osoba chce odejść - nie zatrzymujemy tej osoby. Pozwalamy jej odejść, aby mogła być szczęśliwa. Życzymy jej szczęścia, uśmiechamy się na pożegnanie i znikamy do swojego świata - już samotnego. 


Sądzę, że czas najwyższy, aby odciąć się od tego definitywnie. Za dużo szans, a w zamian za dużo batów. Nie jestem "dziewczynką do bicia". Za dużo kosztowało mnie to rozstanie, za dużo łez, za dużo upokorzeń... Nie było tego warte... Moje mieszkanie zbyt długo było puste, zamieszkane jedynie przez tęsknotę, wspomnienia i dwa koty (+ chomika). Brakuje mi możliwości zaśnięcia w czyichś ramionach, poczucia, że do kogoś należę. Brakuje mi po prostu... miłości. 

Kończę.
Życzę Wam dobrej nocy.
W słuchawkach: "Ras Luta - Każdy Nowy Dzień"... 




"Moje serce jest pełne miłości, 
moje serce nie chowa urazy.
W swojej głowie zaprowadzam pokój,
Ciepłem ciała chcę Ciebie obdarzyć."

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej