Pustka...

"Oczy otwieram smutne, bo umiera świat na brak miłości."


Za oknem - piękna wiosenna pogoda, gdzie słońce chwilę wcześniej przegonił ożywczy, letni deszcz. Ziemia pachnie, świat budzi się do życia. Czuć tą wewnętrzną siłę, która powinna ładować baterię i dawać chęć do życia. No właśnie... Powinna. 


Nazwijmy to wiosenną chandrą. Albo zwyczajowym okresem, który dopadł mnie cicho nocną porą, gdy w najlepsze liczyło się pakiety z Biedronek. Wreszcie jednak moja wydajność przebiła kwotę miliona złotych, co uważam za swój mały sukces. 

Dziś ponadto miałam rozmowę przez skype'a w sprawie pracy jako nauczyciel gry na gitarze. Około 40 minut rozmowy z prezentacją gry. Nie mam pojęcia czy wypadło to dobrze. Ale odważyłam się. Spróbowałam. Minęło przeszło pięć lat odkąd miałam okazję udzielać komuś lekcji. Obawiam się, że mogłam nieco wypaść z wprawy, ba. Raczej na pewno wypadłam z obiegu. Grunt, że rozmowa już za mną.


Marzy mi się, aby pojechać gdzieś nad wodę. Rozłożyć kocyk, założyć okulary i delektować się słońcem. Ostatnio jest mi nieustannie zimno. W mieszkaniu przestali grzać, pogoda jest zmienna, toteż mury szybko robią się zimne. W łóżku spędzam co najmniej osiem godzin odsypiając. Rozpoczął się 6-dniowy maraton nocek. Pół litra kawy z mlekiem jedynie odrobinę wspomaga moją walkę ze snem, bo co innego mieć wolne i spędzać pół nocy przed komputerem nie odczuwając nawet drobiny senności, a co innego siedzieć przy biurku i liczyć pieniądze, gdzie każda pomyłka to fatygowanie kolegów, w celu sprawdzenia naszego błędu. W każdym razie - uśmiech, dobra muzyka i powolutku walczymy. 


Pustka...
Inne słowo nie przychodzi mi do głowy, jako określenie tego co we mnie siedzi. Pustka. Mam takie wrażenie, jakby ktoś wyrwał mi część czegoś ważnego i mój organizm nie potrafi sobie bez tego poradzić. Naturalnie - metaforycznie. Fizycznie wszystko jest w należytym porządku. Psychicznie... gorzej. Zamyślenie wzięło mnie dość mocno w objęcia i nawet na chwilę nie potrafię wyrwać się z tego uścisku. Zasypiam - myśląc, budzę się - z głową pełną myśli, pracuję - rozważając, jadę autem - starając się skupić myśli na prowadzeniu samochodu, a nie tysiącu innych spraw. 

Wymiękam.
Po prostu wymiękam. Nawet najsilniejszy człowiek w którymś momencie się poddaje. Ale ja nie chcę się poddać. Stawiam opór. Stawiam VETO. Nie godzę się na to, aby to mnie zdominowało. Przecież jest wokół mnie tyle miłych rzeczy. Tyle ciepłych rzeczy. Są koty, jest Leonardo, jest muzyka, rodzina, znajomi. Są one - wyjątkowe kobiety. Jest tyle dobra. Jest praca, jest samochód. Mieszkanie. Są marzenia. Jakieś plany. Myśl, myśl do cholery o dobrych rzeczach. Po prostu - spokojnych rzeczach...


W słuchawkach - cisza.
W głośnikach - również cisza.
W mieszkaniu - spokój.

Czas na chwilę drzemki. 
Wymiękam, chociaż tak.



"Tylko spokój może nas uratować." 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej