Roztargnienie...

"Nic nie da się porównać do cichych wieczorów w samotności.
Tylko nas dwoje, właśnie na to liczyłam, ale to nigdy się nie zdarza.
Więc myślę, że znów śnię. Bądźmy czymś więcej."


Pisanie nocną porą to chyba taka swoista forma psychoterapii, jaką palce są w stanie przeprowadzić na duszy. Duszy i myślach. A te są rozbiegane. Niespokojne. Wiecznie w biegu. Nawet jadąc samochodem jestem obecna w nim jedynie ciałem. Niebezpieczne. Niepożądane. Moje skupienie odeszło. Już dawno. Próbuję coś z tym zrobić, ale jestem jak we śnie. Niby śnię, budzę się, egzystuję, czasem spędzę naprawdę przyjemny dzień czy wieczór. Czasem myślę, że pochwycę szczęście, ale to - niczym motyl - odlatuje, gdy tylko otwieram dłoń. Ulotność spraw... Ulotność ludzkiej obecności. 


Zastanawiam się, co ja do cholery robię nie tak? Gdzie popełniam błąd? Jakie zachowanie jest tym właściwym? Czy danie czasu, czy ingerencja i walka? Z doświadczenia wiem, że podejmuję głównie złe decyzje. I niszczę wszystko wokół siebie. Ranię ludzi. A mogłabym uczynić ich szczęśliwymi. Przede wszystkim jednak umieram w środku. Każdego dnia. Od nowa. Chociaż uparcie to wypieram, przybiegam maskę z wydrapanym uśmiechem. Jak niegdysiejszy Heavy Metal, który stanowił mój znak rozpoznawczy. Maska na cierpiącej twarzy. Wesoła, drewniana maska, spod której patrzy uwięziony byt. 


Nie chcę się wciąż miotać. Z jednych ramion, w drugie. Chcę znaleźć te właściwe. Te czułe. Te moje... Jebany rok dobiega końca. A ja wciąż śnię o niej. Ukryty romans... Tak to nazwał dzisiejszej nocy mój sen. Ukryty romans... Obudziłam się tak pełna niepokoju. W dodatku od godziny 9-tej śniły mi się przerażające wypadki samochodowe. Tyle śmierci. Tyle bólu i rozpaczy. Tak pełna niepokoju.... I przeplatałaś go Ty. Znów. Czy to się kiedyś skończy...? Zdejmij ze mnie ten urok. Cofnij tą cholerną klątwę, daj mi pójść dalej... Błagam odczaruj... 


Ponoć insulina potrafi przynieść najprzyjemniejszą ze śmierci... 
Nigdy się chyba nie odważę, aby to sprawdzić. 




Chociaż...?


W słuchawkach: Muse - Dead Inside.




"Jesteś wolna na tyle, aby dotknąć nieba.
Podczas, gdy ja jestem rozbity i zmiażdżony.
Ponieważ Ty potrzebujesz kontroli.
Teraz ja jestem tym, który odpuszcza."

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej