Serce podróżnika...

"Nocą słyszę myśli, tak starannie tłumione w ciągu dnia."


Za oknem żar leje się z nieba. Nie odczuwam tego jednak, ponieważ w mieszkaniu panuje przyjemny chłód. Mury tak chętnie nie przyjmują upału. A szkoda, bo czasem - tam - upał, w mieszkaniu ja - spowita w dresy. Balkon jednak wciąż nie został przygotowany na przyjście wiosny, chociaż ta lada dzień odda palmę pierwszeństwa latu. 


Za mną kilkugodzinna podróż z Wrocławia. Długo odwlekana potrzebowała pretekstu. Ten pojawił się za sprawą osoby, która opanowała moje myśli. Jechałam pełna nadziei, wróciłam - zawiedziona. O ile miałam okazję spróbować nowych rzeczy, na które pewnie nigdy bym się nie zdobyła, o tyle nie uważam, że to było tego warte. Ale nie żałuję. Każde doświadczenie czegoś uczy. Wiem jedno: nie mogę zmienić swojej natury i swojego charakteru pod kogoś, bo ludzie i tak mają gdzieś nasze uczucia, nasze próby i nasze starania. Nie jestem osoba łatwą w obsłudze, a przynajmniej nie we wszystkich sferach życia. Potrzebuję cierpliwości i łagodności. Chociaż pozwalam na dużo, jednak też chcę doznać czegoś, co jest wpisane w moją naturę. Widać - czasem to za dużo. 


Tegoroczne "pierwsze spotkania" nie należą do tych, które odbywałam do 2018 roku. Zawsze wracałam z takowego podładowana pozytywnie, z uśmiechem na ustach i z palcami na klawiszach telefonu wypisując SMS-a za SMS-em. Nie wiem, może to po prostu ja się zmieniłam i nie jestem taka jak kiedyś. Ale przecież jeszcze w listopadzie udało mi się spędzić cudowny weekend z nowo poznaną osobą. Może po prostu mam pecha. Może to wszystko jest "za szybko". Nie wiem. Generalnie jednak mam co wspominać. 


Najważniejsze jednak, że udało mi się spontanicznie zorganizować świetne spotkanie we Wrocławiu. Powspominałam dawne czasy, posiedziałam na świeżym powietrzu, pospacerowałam. Przede wszystkim jednak szczerze się śmiałam i radowałam z ich obecności. A oni... z mojej. Ileż to razy słyszałam teksty: "Musisz się tu przeprowadzić!", "Będziemy na ciebie czekać!". Miłe. Ba. Mega miłe. Pod poważne rozważanie. Odcięcie się od ukochanego miasta, od rodziny, od wspomnień... Może to właśnie 2018 rok ma zadebiutować w moim życiu jako rok przełomu i całkowitego oderwania od tego, co było kiedyś? Może czas, aby wreszcie spróbować... Wpierw jednak sprzedaż auta, ogarnięcie mieszkania, odbicie się od finansowego dna i wypłynięcie na powierzchnię.

W planach: Warszawa, Łódź, Poznań. 


Póki co - w słuchawkach: Kendji Girac - Maria, Maria.



"Są ludzie, którzy nigdy nie przestaną być dla nas ważni". 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej