Rozczarowanie...

"Nigdy nie trzymaj w pamięci urazów, bo może zabraknąć miejsca dla pięknych chwil."


Wakacje w najlepsze. Przynajmniej dla młodzieży szkolnej i studentów. Dla mnie to taki sam czas, jak każdy inny. O dziwo mam kolejny weekend wolny. Weekend w znaczeniu: sobota/niedziela, ponieważ od trzech tygodni mam jedynie drugie zmiany w pracy. Dzięki temu mogłam popracować z drugą ekipą pracującą na sortowni - i odpoczęłam psychicznie.

Przez dwa tygodnie lipca mieszkała u mnie koleżanka z poprzedniej pracy. Mogłam po raz kolejny poczuć, jak to jest wrócić do domu i mieć z kim porozmawiać, zjeść wspólnie posiłek. Tak samo jak przed pracą - wspólne śniadanie, rozmowa. Cenne i pouczające uczucie. Za które jestem wdzięczna. 

Ale to nie to miało stanowić kwintesencję wpisu. Bardziej i krócej chciałam wylać z siebie ten wewnętrzny żal, z którym się obudziłam. 
Dlaczego, na Boga, nie możesz nawet w snach zostawić mnie w spokoju? 
Cały czas to samo. Ja to chyba serio mam depresję, z którą walczę zabijając ją uśmiechem, pracą, innymi sprawami dnia codziennego. Ale przychodzą momenty, gdy skrada się cicho jak kot i wskakuje na kolana ogrzewając bólem wspomnień, zawodem wielokrotnego zranienia. I świadomością dwukrotnej straty. 
Chyba po ludzku brakuje mi przytulenia. Ech... 

Kończę. 





"Za nic nie da się zapomnieć tego, o czym chce się zapomnieć."

- Haruki Murakami. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej