W wilczej zamieci...

"Na szlak moich blizn poprowadź palec..."


Zastanawiam się, jak to jest: przez głowę przepływa całe mnóstwo myśli, a gdy pragniemy je przelać do edytora tekstu - nic, kompletna pustka. To nawet nie chodzi o to, że nie mamy niczego do powiedzenia. Po prostu nasza zdolność chwytania owych liter w ramiona słów jest jakby poza naszą możliwością. Noc jest taką dość dziwną porą, w której wszystkie nasze lęki skryte gdzieś w ciągu dnia, wychodzą z cienia. Wszelkie myśli - mamy jak na dłoni. 

Nie potrafię zrozumieć i pojąć istoty snów. Sen stanowi naszą biologiczną funkcję regeneracji organizmu. W takim razie dlaczego śnią nam się rzeczy, przez które budzimy się jeszcze bardziej zagubieni? Bardziej zranieni? Dlaczego w tych snach stawiane są przed nami osoby, których już nie ma w naszym życiu? 


"Z moich snów uciekasz nad ranem..."


Zastanawiam się ile jeszcze to potrwa - takie trwanie w zawieszeniu, w wilczej zamieci. Mam wrażenie, że po prostu nie nawykłam do życia w samotności. A coraz częściej dociera do mnie, że trwa to już niemalże półtora roku. Półtora roku nieustannego rozmyślania. I te pytania: "O czym tak nieustannie myślisz?". Jak odpowiadać, że celem moich myślowych podróży jest jedna samotna wyspa zamieszkana przez wyjątkową duszę. Nie ma znaczenia, że przez nasze życie przeszło tylu przypadkowych osób. Ciepło ich ciała nie odpędziło chłodu pustki, która pochłania moje serce każdego dnia. To prawda, że namiętność nie zabierze naszej tęsknoty, że jednego nie zastąpimy drugim. 

Jedyną pociechą są znajomi, którzy wychodzą naprzeciw spotkaniom. Każdy - w miarę możliwości swojego czasu. Daje mi to namiastkę takiej ulotności. Ale gdy drzwi za ostatnim zamykam dopada mnie nostalgia. Siadam z laptopem w kuchni, spoglądam na cyberprzestrzeń i dociera do mnie, że przede mną kolejna noc w czterech ścianach. 


"Za wilczym śladem podążę w zamieć i Twoje serce wytropię uparte. Przez gniew i smutek, stwardniałe w kamień rozpalę usta smagane wiatrem."


Kończę. Chcę jeszcze kilkoma słowami zakończyć ten dzień, ale to już nie miejsce, w którym chciałabym je zamieścić. Mam nadzieje, że coś pójdzie do przodu. Chciałabym w tym miesiącu zawitać wreszcie w Częstochowie. Coraz mocniej coś mnie gna w tamtym kierunku. Aby wreszcie ugiąć kolana. 



"Nie wiem czy jesteś moim przeznaczeniem, czy przez ślepy traf miłość nas związała?"

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej