Uwolnienie...

"Trudno mówić o szczęściu, gdy jesteśmy niezadowoleni z DZISIAJ, 
zatroskani o JUTRO i rozżaleni decyzjami podjętymi WCZORAJ."


Czy gdybym miała możliwość cofnięcia czasu i zmieniania swojej postawy zrobiłabym to? Tak. Zrobiłabym to. Cofnęłabym swoje słowa, małą reakcję na ważne sytuacje, odpuszczenie. Nigdy też nie dałabym odczuć tej drugiej osobie, że nie jest przeze mnie kochana. Nie ma nic gorszego, jak życie w przekonaniu, że drugiej osobie na nas nie zależy. Nic gorszego, niż świadomość, że nie jesteśmy dla niej dostatecznie dobrzy. Teraz to wiem. Potrzebowałam tego emocjonalnego trzęsienia ziemi, aby spojrzeć na to wszystko zupełnie inaczej. Głębiej. Mocniej. 

Ostatni czas nie jest dla mnie prosty. Czuję się wewnętrznie rozdarta. Każdy to widzi starając się wydobyć ze mnie informacje co się dzieje. Nie umiem ukrywać uczuć, ale nie potrafię o nich rozmawiać. Widać je w oczach, gestach, milczeniu. Widać w sposobie, w którym trzymam gitarę. Widać w sposobie, w jaki przemawiam. Widać w zachowaniu. Ale szczere wyznanie tego, co mnie gryzie - wsiąka we mnie głęboko. Mocno. 


Wczoraj jednak coś mnie podkusiło i zalogowałam się na mój ulubiony czat. Rozmawiałam ze znajomymi, którzy też tą moją zmianę odczuli. Ale tylko jednej osobie zdecydowałam się odsłonić. Zrzucić nieco jarzmo tego, co mnie uciskało, co odbierało mi radość życia. Ta rozmowa uświadomiła mi, w jak trudnym jestem położeniu. Jak odbieram samej sobie zdolność do życia na własnych zasadach. Uświadomiła mi, że to JA powinnam być ważna. Tak po prostu. Stawianie kogoś na pierwszym miejscu kosztem samej siebie wyniszcza. Nie ma nic gorszego, jak nasza chęć bycia częścią czyjegoś życia, gdy tak naprawdę ta osoba tego nie chce. I zrozumiałam to wczoraj, nocą, podczas tej rozmowy. Bolesne. Bardzo. Ale na swój sposób ożywcze. Jestem Ci wdzięczna. Bardzo. Chociaż nigdy tego nie przeczytasz to dziękuję. Wyrzucenie tego, odsłonięcie serca... I Twoje słowa, że gdybyś była na jej miejscu to ja byłabym najpierw, później byłaby reszta. Tak po prostu. Bo relacja, bo partnerstwo - powinno być pierwszeństwem. Ot co. 


Byłam trzy lata w związku, który był dla mnie wszystkim. Pięknem, dobrem, wzajemnością, wspólną drogą, wspólnym celem, porozumieniem dusz, braterstwem dusz. Ale to minęło, chociaż ta nauka jest we mnie już na zawsze. I wiem, że można coś takiego stworzyć. Można to stworzyć raz jeszcze. Z kimś kto gdzieś tam czeka. Kto tam jest. Po prostu. Nic na siłę. Co ma być - to będzie. Co ma wisieć - nie utonie. W to wierzę. Wszystko będzie dobrze. Pamiętam, że te trzy słowa kiedyś podniosły mnie i pozwoliły uwierzyć. Wszystko będzie dobrze.


Kończę.
W słuchawkach - playlista. Teraz? Bednarek "Cisza".




"Te chwile są z nami i nikt nie zabierze ich, dopóki my
będziemy wciąż tacy sami, z radością odkrywać każdy nowy dzień."

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej