Oczekiwanie...

"Czekanie to nie tylko cierpliwość, ale przede wszystkim ogromna wiara, że warto."

Mówią, że cierpliwość jest cnotą. Jeśli coś nam jest przeznaczone pojawi się w odpowiednim czasie, możliwie w chwili, w której się wcale tego nie spodziewamy. Mówią również, że szczęściu trzeba dopomóc, że nie spadnie z nieba ot tak, niczym wiosenny deszcz. Więc staram się wychodzić mu naprzeciw. Robię małe kroki, wymagam głównie od siebie. Chcę dać od siebie, aby ktoś - widząc to - potrafił dać mi od siebie to samo. Zaufanie, troska, czułość, wzajemność. 

Oczekiwanie... Wiele lat temu przeszło pół roku potrafiłam trwać w oczekiwaniu. Gdy myślałam, że mogę ułożyć sobie życie, znów wszystko wracało do punktu wyjścia. Znów ktoś sobie przypominał o swoim istnieniu. A mi przeszły koło nosa niezwykle interesujące dusze. Bo przecież warto czekać. Nauczyło mnie to cierpliwości i spokoju. A i tak w ostatecznym rozrachunku przyszło mi za to słono zapłacić. Wtedy jednak los się odwrócił, uśmiechnął, podał rękę. Coś się odmieniło na kolejnych kilka lat. Ale w życiu, jak kalejdoskopie. Nigdy jeden obrazek nie będzie wyglądał tak samo. 

Moja mama twierdzi, że powinnam dać sobie spokój, usiąść na tyłku. Ale robię to. Wracam do domu po pracy. Mieszkanie jest puste, za wyjątkiem kotów. Brakuje mi tego, że miałam z kim wypić filiżankę herbaty i opowiedzieć o swoim dniu. Brakuje mi tego, że mogłam położyć się obok czyjegoś ciepła. No dobra, Lusia też jest ciepła, fakt. Ale śpi w łazience. 

Boże... nienawidzę okołookresowych zmian nastroju. Dziś i tak bez powodu, ot z powodu głupiej uwagi, którą sama do siebie w sumie wygłosiłam, musiałam otrzeć łzy. Doprawdy się starzeję. Serio. Nie zgonię winy na to, że to alergia na wiosnę. Absolutnie nie. Po prostu się starzeję. Bezprecedensowo. 

W słuchawkach: cisza. 

Właściwie - nawet nie założyłam słuchawek. 

Chciałabym - nie musieć czekać. 

"W życiu nie chodzi o czekanie, aż burza minie... 

Chodzi o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu."