Być blisko...

 ~*~


Dziś bez sentencji. Szukałam właściwej, ale wciąż nie potrafię zdecydować. Toteż zostawię to miejsce puste, aby rozkwitało w sercu słowami, które powinny pozostać głównie w tym miejscu. Mam tysiące myśli w głowie. Sporo czasu poświęciłam w ciągu dnia na ściąganiu piosenek. O ile wczoraj wiedziałam w jakim kierunku to popchnąć, tak dziś w połowie nie wiedziałam co jeszcze dodać. Całość jednak mocno do mnie przemawia. Jest spójna. Eklektyczna. 


Siedząc wieczorem i słuchając innych utworów poczułam, jak ogarnia mnie nostalgia. Uznałam, że muszę o tym napisać. Ileż historii udało mi się stworzyć, ileż ludzi poznać... Do każdego ludzkiego istnienia istnieje piosenka, która zawsze będzie mi się kojarzyć z konkretnym wydarzeniem. Ze słowami wypowiedzianymi, z sytuacją, z dotykiem, z powiewem wiatru na policzkach, czy wzrokiem spoglądającym poprzez przyciemniony pokój. Każdy człowiek tak ma i pod tym kątem nie jestem w żadnym razie wyjątkowa. 
Ale nawet dziś miałam ochotę sięgnąć po piosenki i coś mnie powstrzymało... Prawdą jest, że nie istnieje blokada, która powstrzymuje nas przed przypisaniem jednego dźwięku dwóm osobom, ale czasem coś nas jednak ogranicza, nie pozwala na to, aby dany utwór pokazać komuś innemu. 

Pisząc z koleżanką i czytając o tym, jak między nią, a drugą dziewczyną, rodzi się uczucie, czuję coś niezwykłego w środku. Widzę oczami wyobraźni ich miłość, szczęście. Ale to chyba zawsze jest tak, że to wszystko jest niesamowicie satysfakcjonujące i podniecające. Rodzące się zalążki wzajemnego zakochania i zainteresowania... Życzę każdemu, aby to poczuł. 


Przez lata nie rozumiałam jak to jest, że można czuć coś więcej do kilku osób. A jednak. To w sumie nie jest żadna fizyka kwantowa. To po prostu serce. Tak jak mówią, że prawdziwie kocha się tylko raz. Toż to bzdura. Każda miłość może być pierwsza i wyjątkowo ważna, jak śpiewali to chłopaki z Indios Bravos. Można też kochać więcej, niż jedną osobę. I nic niczego nie wyklucza. W życiu tak po prostu jest. Najważniejsze, to pozwolić sobie na to, aby być szczęśliwym... Bo niestety żyjemy w świecie, gdzie i tak przoduje męczeństwo, a przez wiele narodów przemawia martyrologia. Życie jest na to po prostu za krótkie. Szkoda go na wieczne cierpienie. 


W słuchawkach - Hauser i muzyka przewodnia z "Ojca Chrzestnego".





 "Po prostu trzymaj mnie blisko w swoich ramionach tej nocy."




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej