A kiedy spotkam Cię na śmierci zakrętach...

 ~*~


Nie sądziłam, że doświadczę czegoś takiego. Te kilka dni pracy określę jako takie pół na pół. Ekipa czasem mnie osłabia, ale całość umila mi praca z klientami, którzy są przesympatyczni. Może to kwestia tego, że udziela im się mój entuzjazm i słyszą to, że rozmawiając z nimi cały czas się uśmiecham. Zabawne, bo nie jest to sztuczny i wymuszony uśmiech, tylko autentyczna radość. Niestety. Problemem są pracownicy, którzy na każdym kroku mnie strofują, zwracają przy klientach uwagę, gdy przypadkiem sięgając po coś nacisnę nogą na dzwonek (mam go tuż obok uda). Nie mogę też bezczynnie siedzieć na kasie dłużej niż 10 sekund, bo zaraz zwracają uwagę, abym coś robiła wokół kasy - dokładała towar, posypywała piaskiem przed sklepem (opcją jest też odśnieżanie), sprawdzała kwiatki, przyprowadzała wózki, itd. Dlatego im więcej klientów, tym lepiej.

Wśród tych klientów kilka dni temu pojawiła się Ona... Był wieczór. Powoli moja zmiana dobiegała końca, gdy kątem oka dostrzegłam burzę kręconych rudych włosów. Serce mi zamarło. A gdy podeszła... jakbym widziała Ją, tylko o 10 lat starszą. Jasne oczy, te same niemalże rysy twarzy, podobny wzrost, drobna postura. Zamarłam. Wiedziałam już, jakby wyglądała mając 35-36 lat... Ciężko było mi się skupić i powstrzymać jeszcze szerszy uśmiech. Gdyby nie maseczka zobaczyłaby rumieńce na twarzy. To było coś tak pozytywnego, że nie sądziłam, że to w ogóle będzie możliwe. Po zakończonym dniu pracy uznałam, że na pewno to przypadek i więcej jej nie zobaczę. Ale kolejnego dnia także była... Ciekawe - może wpadła w odwiedziny do okolicznych krewnych. W każdym razie - to nie jest ta, która była dla mnie tak ważna, ale sprawiła, że jakoś tak po prostu poczułam radość. Moja mama najlepsza: "A co byś powiedziała, jakby okazała się LGBT?". Normalnie zaśmiałam się i uznałam, że orientacja nie ma nic do rzeczy, bo i tak nic nie zamierzam z tym zrobić. To po prostu miły akcent pracy na obrzeżach miasta. 


Kończę. 
Moje życie i tak jest rozbite na trzy osoby. Z czego o tej właściwej... myślę najmniej... Dlaczego? Może wewnętrznie oswajam się z tym, że to po prostu nie jest to. Ta druga jest jedynie w sferze myśli, a trzecia... trzecia jest smutna, tak bliska i tak daleko będąca zarazem...

Życie...


A spotkanie muzyczne - uważam za bardzo udane. Okraszone śpiewem, grą na instrumentach, dobrym fit obiadem i mnóstwem rozmów.






"Nikt tak pięknie nie mówił, że boi się miłości, jak Ty..."


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej