Marcowo...

 ~*~


Weekend dobiega końca. Był intensywny, pozwolił mi się nad kolejnymi sprawami pochylić i zaplanować kolejne weekendy marca. Przyszły weekend będzie intensywnością samą w sobie i ciekawa jestem, czy uda mi się wszystko dopiąć na ostatni guzik. Ludzi zaproszonych spore grono i jak w przypadku roku poprzedniego ciekawa jestem, czy wszystkich pomieszczę na swoim skromnym metrażu. Na szczęście mam nowy stolik, więc będzie gdzie przy drugiej kanapie ustawić kubek z kawą. Szykujemy z koleżankami niespodziankę muzyczną dla solenizantki. Najlepsze, że jednym z tych prezentów będzie też obecność jednej z koleżanek - chociaż nie jest ona tego w ogóle świadoma - ani jedna, ani druga. 


Dzisiejszy dzień - 1 marca - to kolejna rocznica, która zmusi mnie w przyszłym tygodniu do pojechania na cmentarz. Gdyby mój brat żył, dziś skończyłby 34 lata. Zawsze nastraja mnie to pewnego rodzaju nostalgią, bo mam wrażenie (zresztą moja mama również), że część jego cech po prostu zapisała się we mnie. Oczywiście to szalona nadinterpretacja, ale zupełnie mi ona nie przeszkadza. 

6 lat temu, 28 lutego, miałam też możliwość opuścić swój dom rodzinny. Pamiętam wszystkie emocje, niepewności, nerwy i podekscytowanie, jakie towarzyszyły mi tamtego dnia. Pamiętam kłótnie z ojcem, pamiętam kłótnie mojej Partnerki, którą ona odbyła ze swoją babcią. Pamiętam oczekiwanie na właściciela mieszkania, który spóźniał się z kluczami. I to uczucie strachu, gdy przekroczyłyśmy próg mieszkania w towarzystwie jej kuzyna i naszej kumpeli. Pamiętam też, jak z owym kuzynem pojechaliśmy na zakupy we dwójkę, aby zaopatrzyć mieszkanie w potrzebne środki czystości, inne niezbędne rzeczy i... czekoladki, bo 1 marca to były też urodziny mojej jakże nieodżałowanej Współlokatorki.

Wiem, że nie przeczytasz tych słów, ale co roku tutaj piszę Tobie życzenia urodzinowe. Dziś kończysz 26 lat i w związku z tym życzę Ci po prostu spełnienia marzeń i wszystkiego dobrego.



* * * 


Dla wielu to żałosne, ale mam to gdzieś. Żadna osoba nie chodzi po świecie w moich butach, nie czuje moich lęków i obaw, nie wspomina tego wszystkiego, nie snuje takich marzeń czy planów. Nikt nie oddycha moimi płucami, nie widzi rozterek i pragnień. 
Ostatni czas jest dla mnie przedokresowo ciężki. Wiele rzeczy mnie smuci i wzrusza. Nocami śnią mi się osoby, które nie powinny. W pracy też przeżywam mniejsze i większe wzloty i upadki. I nie mam siły. Mam nadzieje, że wraz z nadejściem wiosny będę więcej spacerować.
W marcu mam też mnóstwo wizyt u specjalistów, badania, których się troszkę boję, bo nie wiem co tym razem wykażą. Marzec to wszystkie wolne weekendy poza tym, o który prosiłam - bo przecież po co mi wolna sobota, gdy chcę zrobić urodziny swoje i mojej kumpeli. No tak... Po nic. 


Kończę. W słuchawkach wykonanie piosenki "Treat You Better" Shawna Mendeza w wykonaniu Sama Tsui, jego męża Caseya Brevesa i genialnej grupy muzycznej KHS. 


Wszystkiego dobrego Kochani!





"Zatrzymam dla Ciebie czas w tej sekundzie,
W której powiesz, że też mnie chcesz..."

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej