Po kątach...

~*~


Nie odnajduję się w braku czułości. To tego mi najbardziej brakuje. Ciepła. Czułych słów. Delikatnych ramion. Jak bardzo można być pokiereszowanym wewnętrznie, aby czuć się pustym z powodu braku tego w sobie. Siedzę tępo patrząc przed siebie i mam wrażenie, że wszystko psuję, gdy sprawy wymykają się temu, co gdzieś zdążyło mnie do siebie przyzwyczaić. Jeszcze nieco ponad tydzień... Ale czy będę potrafiła się otworzyć twarzą w twarz... Jeśli nie będę tego czuć... wrócę do możliwości terapii telefonicznej. 

Czuję się zagubiona... Nawet moja ciocia dziś stwierdziła, że przyciągam osoby, które są nieodpowiednie. Jakby podświadomie przyciągam ludzi, którzy jeszcze mocniej ściągają mnie w dół... budzą wszystkie lęki, strachy, zaburzenia, wszystko to, co do tej pory chowało się po kątach... I faktycznie... tamta kula uderzyła we mnie mocno... czy w Ciebie też uderzyła rykoszetem, tak jak wtedy powiedziałam...? Nie wiem. Oby nie. Niezależnie od wszystkiego... nigdy nie życzyłam Ci źle...i dobrze, żeby chociaż jedna była szczęśliwa...


A dziś był taki piękny dzień... Tak sobie myślałam, że to takie piękne zakończenie urlopu... Wpierw spotkanie z moją ciocią, wręczenie jej drobnego upominku. Do tego wszystkiego ubranie się ładnie, co dodało mi pewności siebie. Założenie sobie nausznicy, dodatków... no... czułam się naprawdę dobrze. Później zrobienie u rodziców obiadu, czas z kuzynem i jego narzeczoną, rozmowa z mamą. Później spotkanie z kumpelą i wyprawa do centrum. Zielona jaśminowa herbata w ulubionej kawiarni, potem pójście na koncert, który ostatecznie koncertem nie był, a zwiedzaniem nowo otwartego muzeum organów Hammonda. Naprawdę świetnie się bawiłam. Tego mi brakowało. Kulturalnego wydarzenia ze znajomymi. 

Jednakże... później znów wróciłam do domu, włączyłam laptopa i jakoś humor mi się zepsuł. Wniosek: nie włączaj laptopa :P Niby tak, ale "Gra o Tron" sama się nie obejrzy, toteż chociażby dlatego chciałam. 


Powoli kończę.

W głośnikach: Leifur James - piosenki wszelakie. Idealne na smętny wieczór. 

Dobranoc!





"Nie martw się. Pewnego dnia w Twoim życiu pojawi się człowiek,
który zapali światła, które inni zgasili."

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej