Terapia...

 * * * 


Dzisiejszego dnia kolejny raz byłam na terapii. Spóźniłam się i całą drogę jadąc mruczałam do siebie "kurwa, no ja pierdolę", ponieważ nienawidzę się gdzieś spóźniać. Dziś jednak mój samochód walczył o przetrwanie całą drogę na terapię i później do pracy. Nic mi nie dało wyjechanie wcześniej, ponieważ wybrałam po prostu głupią drogę dojazdową na miejsce. Później dotarłam na prędkości do galerii, aby w Burger Kingu coś przegryźć i chcąc odpalić auto, aby BARDZO się nie spóźnić do pracy - silnik odpalał i gasł. Przestraszyłam się, bo nie mam teraz głowy do tego, aby to ogarniać. Głowy, jak głowy. W ogóle nic nie mam, aby to teraz ogarniać. Dziś zerknęłam na ogłoszenia z samochodami i przypadł mi jeden do gustu, chociaż cenowo kładzie to moje na łopatki...


Dzisiejszy dzień jednak przetrwałam. Terapeutka w żaden sposób się nie zdenerwowała, wręcz mam wrażenie, że budujemy bardzo zdrową relację, która bardzo podnosi mnie na duchu. Także chciałabym ten wpis poświęcić uporządkowaniu kilku spraw, które zostały wypowiedziane podczas spotkania. Po raz kolejny powrócił temat pustki. I jej zapełniania. Przemknęło również słowo aseksualizm, ale w takim nieco innym kontekście. Zrozumiałam, że wszystkie moje dorosłe bolączki wynikają z tego bycia 'niedoprzytulaną', wręcz nawet odczucia dzisiejsze są pokłosiem wrażeń, których doświadczyłam w początkowych miesiącach życia. Zapełniam tą pustkę przypadkowymi, niekoniecznie dobrymi ludźmi, a gdy oni znikają - powraca uczucie, którego chcę się tak mocno pozbyć. I to słowo - aseksualizm. Czuję się nieraz podrywana, słyszę komplementy i sugestie, że ktoś miałby ochotę się do mnie zbliżyć. I wtedy włącza mi się dystans i blokada. Mam tak od jakichś dwóch miesięcy. Czuję się nieswojo. Chociaż jest we mnie tęsknota. 
Paradoks. Terapeutka stwierdziła, że to się wcale nie musi wykluczać. I może chodzić zwyczajnie o potrzebę kompatybilności. Bliskości psychicznej, zmysłowej, ludzkiej, niżeli bliskości w aspekcie seksualności. I miałam jakieś złote pytanie na koniec, ale czas dobiegł końca, więc moja terapeutka poprosiła, abym je zapamiętała i zadała za dwa tygodnie. I co? Zapomniałam o tym pytaniu zanim jeszcze opuściłam gabinet. 


Muszę zacząć spisywać przemyślenia, nawet w formie ukrytych wpisów, ponieważ siadam w gabinecie i nie wiem co chciałabym powiedzieć. Od razu temat leci, ale jednak mam wrażenie, że wciąż wałkuję te same kwestie... I czuję momentami, że się błaźnię... Ech. Muszę to przemyśleć. 


Kończę.
W słuchawkach: Beast - Beautiful Night.

Dobranoc!






"Idąc cudzą drogą nie osiągnie się swoich celów."


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej