Spojrzenie...

 * * * 


To już taka tradycja, że jak nie umiem czegoś powiedzieć wprost, muszę to napisać. Może robię to na gorąco, bo powinnam dać sobie coś przemyśleć, ale dzięki temu, że robię to na gorąco mam takie najbardziej świeże spojrzenie. Jest w moich zachowaniu pewne zaprzeczenie, którego nie umiem nawet nazwać. I generalnie umiem zawsze wszystko klasycznie spierdolić zbytnim analizowaniem. Wiem, to może być kretyńskie, bo z jednej strony ostatnie 3-4 tygodnie nieraz mówiłam, jakże to dla mnie długo nie spać z nikim od 4-5 miesięcy. Z drugiej strony, gdy przychodziło co do czego - w przeciwieństwie do przeszłych sytuacji - nie byłam w stanie się przemóc. Obecnie przyszło mi spędzić czas z osobą, która jest dla mnie ważna i z którą wielokrotnie - pomimo prób - gdzieś przekraczałyśmy tą granicę. Nawet określiłyśmy to jako FWB. Im jednak dłużej nad tym dyskutujemy, a raczej Ty mówisz wprost, a ja prowadzę dyskusję w swojej głowie - tym mam wrażenie, że rodzi się pewne napięcie. W sensie złość, moja frustracja. Generalnie wracamy do punktu wyjścia. Serio. Muszę znaleźć jakiś złoty środek, bo sama komplikuję swoje życie. Nie jest złe, jest może teraz w słabszym momencie, bo mam problemy natury finansowej i to przecież żadna stałość - czasem tak po prostu jest. Ale problemy finansowe, zbliżający się okres, jak również Twoja obecność - powodują, że sama sobie narzucam presję. Do tego nowa znajomość, która też przecież nie wywiera na mnie presji... A jednak sama stwarzam sobie problemy. Kurwa. Po prostu potrzebuję oddechu. I czasu. I cierpliwości. Proszę o cierpliwość... do mnie. I do tego, że sama komplikuję coś, co wcale nie musi być skomplikowane. Że wcale nie musi to być intensywne i biegnące w jednym kierunku. Przecież nie jesteśmy już takie same, jak kilka miesięcy. Przecież ciągle czegoś doświadczamy, zmieniamy się. 


Ech... ten serial to naprawdę dobre oderwanie. I wypad nad wodę.
I przepraszam, że piszę do Ciebie w sumie w formie notki. Widocznie to miejsce naprawdę pomaga mi to sobie uporządkować. I znam Ciebie na tyle, że wiem, jak reagujesz czytając to. Co jeszcze bardziej napawa mnie żenadą, że muszę pięćset razy powiedzieć to samo, a raczej powtórzyć po Tobie, w swój jak zwykle pojebanie rozbudowany sposób... 


Kończę. 
W głośnikach: Leroy Sanchez - Shape of you (cover).






"Przyciągamy się i odpychamy jak magnes."

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej