W zaciszu...

 "Istota wspomnień polega na tym, że nic nie przemija."


Wchodząc dziś do pracy i mijając moją kierowniczkę, która wyjątkowo miała dziś niedzielę pracującą, usłyszałam pytanie, czy się cieszę, że przyszłam do pracy. A ja z pełną pewnością powiedziałam, że jak najbardziej i odbiłam piłeczkę, czy ona się cieszy, że ma przyjemność z nami dziś pracować. Dotarło do mnie wtedy, że praca z tymi ludźmi, w tamtym miejscu, z taką kierowniczką - sprawia mi autentyczną przyjemność. Później czekała mnie jednak prawie 30 minutowa rozmowa z kierowniczką w biurze... Nawet idealne miejsce pracy ma pewne... nazwijmy to mankamenty. 


Pisząc powyższe, wracając myślami do pracy i odczuć z nią związanych przyszła mi do głowy moja była partnerka. Wiele z rozmów było moim narzekaniem na poprzednią pracę, a nawet narzekaniem na obecną pod rządami poprzedniej kierowniczki. Dotarło do mnie, że to narzekanie nie wynikało z mojej chęci do takiego utyskiwania, a bardziej faktycznej atmosfery, jaka panowała w miejscu pracy. Wszyscy moi znajomi, moi rodzice widzą różnice we mnie, gdy teraz wracam z pracy. W ogóle gdy wypowiadam się na jej temat. Ja naprawdę jeżdżę tam z przyjemnością. Owszem, są momenty, gdy jestem czymś zdenerwowana, ale lubię to zajęcie. Ciekawa jestem co na to teraz powiedziałaby moja rzeczona była partnerka. Gdy myślę o niej teraz mam żal za pewien brak zrozumienia. Bo podczas, gdy ja się zajeżdżałam w poprzedniej pracy, w beznadziejnej atmosferze i przez pierwsze 4-5 miesięcy w nowej pracy - ona dorabiała sobie dwa razy w tygodniu u rodziców w firmie. Mój wolny czas starałam się dzielić na spotkania z nią, ze znajomymi, z rodziną, na ogarnięciu siebie, życia, mieszkania, kotów... Ale i tak nie miało to znaczenia. Liczyło się tylko narzekanie...


Teraz mocno zwolniłam tempo. Nigdzie nie gonię, gdzieś się zniechęciłam. Troszkę dziczeję, ale przynajmniej jest to mój świat, do którego nie wpuszczam pierwszej lepszej osoby. Jeszcze długo będę lizać rany i zbierać się, ale nic na siłę. Może kiedyś z kimś zacznę wymieniać myśli na żywo, dzielić się spojrzeniem i dotykiem... 


Póki co - kończę.

W słuchawkach, miłości moja: Gutek - Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości jak ty...

Dobranoc.




* * * 


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej