Śnieżnie...

 * * * 


Od kilku dni chodziło za mną, aby poukładać sobie ostatnie wydarzenia. Nie działo się właściwie nic nadzwyczajnego, ale w głowie pojawiło mi się wczoraj pytanie, na które nadal nie znam odpowiedzi. Mianowicie, czy można mówić o zdradzie, gdy nie jest się w oficjalnym związku.
Ilość informacji, które do mnie dotarły wprost wprawiają mnie w osłupienie. Dociera do mnie, jaką byłam idiotką idealizując osobę, która nie była w ogóle tego warta. Czasem widocznie trzeba przyjąć wiele ciosów, zrobić kilka kroków wstecz i pozwolić, aby opadły klapki z oczu. Wiem jedno: nie będzie kolejnego razu. 


Nie mam pojęcia co przyniosą ze sobą niektóre znajomości. Możliwe, że utwierdzę się w przekonaniu, że bycie singlem nie jest wcale takie złe. A może będą początkiem naprawdę wartościowej przyjaźni. W ideę związku nie wiem czy jeszcze wierzę. Życie jest jednak dość przewrotne. To nawet nie chodzi o to, że straciłam wiarę stricto w związek, miłość, itd. Po prostu nie wiem, czy mam siłę gonić za czymś, co może nie być mi pisane. Po związku z moją byłą partnerką pogłębiło się moje uczucie pustki. Po związku z moją wieloletnią partnerką stałam się pogubiona. Pomimo wszystko każde doświadczenie nauczyło mnie, że zawsze można wstać z kolan i stanąć twardo na ziemi. Nauczyło mnie także, że w moim życiu od lat jest ta sama silna ekipa, która pomimo, że teraz w rozjazdach w świecie - to jest bliska mojemu sercu i wiem, że mogę na nich liczyć. Niezależnie od okoliczności. 


Zastanawiałam się, czy dawanie kolejnej szansy osobom, które mnie skrzywdziły to dobry pomysł. Gdy w grę wchodzi pierwsza, nowa szansa - warto. Nie zawsze, wiadomo, ale trzeba się przekonać, aby później nie zadawać sobie tysiąca pytań, czy na pewno to była dobra decyzja. 

W moim mieście stanęło Koło Widokowe, więc wyczuwam, że na dniach zakupię sobie pyszną kawę w piankowym kubku i pójdę poczuć tą magię, którą pierwszy raz poczułam dwa lata temu ze sporo starszą znajomą. Teraz tylko muszę pomyśleć nad towarzystwem. Przede mną sporo spotkań, święta z rodziną i później święta ze znajomymi - aby tradycji stała się zadość. No i muszę pomyśleć nad fajerwerkowym zleceniem w sąsiednim mieście, jak miało to miejsce rok temu. 

Naprawa samochodu pochłonęła znów blisko 2 tysiące. A już kilka dni później zaświeciła mi się kontrolka płynu chłodniczego. Więc mam ochotę strzelić sobie w kolano. Czasem serio mam wrażenie, że ktoś mnie przeklął. Rzucił klątwę, czy coś. 

Nevermind.


Musi być dobrze!


Przede mną drugie zmiany w pracy, więc powoli dopijam herbatę i zbieram się w drogę.
Za mną obejrzany drugi sezon "The L Word: Generation Q". Wrażenia: Wooow. 
W słuchawkach - dwa utwory: Exaited - Już mnie nie jarasz, oraz "Slipping Away" z serialu "Las Chicas del Cable", czyli ukochanych "Telefonistek". 







"Mój świat od dziś się zmienia
Już mnie nie kręcisz
[...]
Co ja w tobie widziałam
Nie mam pojęcia". 


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej