Gwiazdy...

* * *


Minęły blisko dwa tygodnie od mojego ostatniego wpisu. Czas ten obfitował w mnóstwo pracy, wzajemnych rozczarowań co do poświęcanego czasu sobie i innym, ale przecież doba nie jest z gumy i nie jestem w stanie, pomimo szczerych chęci, rozciągnąć jej, aby wycisnąć z niej jeszcze więcej. Także za mną kilka dni "urlopu". Jeśli można tak nazwać kilka wolnych dni, gdy w sumie odpoczęłam w niedzielę. Aż w niedzielę, gdy to mogłam spać ze swoją dziewczyną do godzin południowych bez zbytecznej obecności kotów, konieczności jechania do pracy czy też innych czynności, które zakłóciłyby wypoczynek.
W niedziele także udałyśmy się do miejsca, które dla historii naszego kraju jest echem bolesnej przeszłości. Spontaniczny wyjazd był swoistą próbą pokonywania słabości, co z perspektywy czasu uważam za coś bardzo udanego. Napawa mnie dumą, ponieważ mogłam poczuć, jak daję drugiej osobie oparcie i poczucie bezpieczeństwa. 


Cały ten urlop był także czasem wzajemnego świętowania urodzin. Wielu moich znajomych dziwiło się, że nie zaprosiłam jej na świętowanie tego w większym gronie. Poznając ją wiem, że pewne kroki będą wymagały odpowiedniej rozgrzewki. Zresztą podczas spędzenia ze sobą tych kilku dni miałyśmy dostatecznie dużo czasu, aby te urodziny świętować z nawiązką. W tych spotkaniach jest pewna powtarzalność, ale z drugiej strony sprawia mi to przyjemność. Nie chcę teraz myśleć na wyrost, nie chcę też jedną nogą stać w przeszłości mieląc w głowie złe wspomnienia. Wiem i czuję to już teraz, że jestem sobą i nie kryję swoich złych emocji. Maskę zdjęłam i jestem autentyczna, chociaż dawniej wiele mnie to kosztowało, bo przecież ponad wszelką możliwość musiałam być najlepszą wersją siebie. Nawet wówczas, gdy w odpowiedzi nie dostawałam nawet namiastki tego samego, czasem nawet jeszcze zabierano mi poczucie własnej wartości. Bo dlaczego nie, prawda? 


Także weszłam w kolejny rok swojego życia bardzo intensywnym dniem, gdzie rano byłam ze swoją dziewczyną, popołudniu, już w swoim mieście, wpadł mój brat oraz dobra koleżanka, aby całość zakończyć u rodziców. Padłam więc późnym wieczorem niemalże na telefonie. 


* 

Czeka mnie teraz tylko popołudniowe świętowanie urodzin w gronie znajomych, chociaż w preludium tego dnia zdążyłam zaliczyć solidną kłótnie. Liczę na to, że jednak nie położy się to cieniem na całym spotkaniu. Znając swój temperament i upór to wszystko może się wydarzyć. Choć mam nadzieję, że będzie... po prostu dobrze.



* * * 


Aktualnie w słuchawkach: "Dumka na dwa serca" w wykonaniu Edyty Górniak i Mietka Szcześniaka. 

Dobrej nocy.






"Walcz o swoje szczęście nawet jak niewiele daje ci świat!"


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej