Przyjdzie chwila...

* * * 


Na początku maja ubiegłego roku rozpoczęłam nową przygodę. Przygodę, która nazywała się "zmiana miejsca zamieszkania". Bałam się, przeżyłam swoiste załamanie, gdy przyszło mi porzucić niegdysiejszy dom. Pamiętam wciąż rozmowę z osobą, z którą wówczas kręciłam. Pamiętam, jak powiedziała, że gdy dotrze do mnie co się właśnie dzieje - że porzucam miejsce, które do tej pory nazywałam "domem", to mnie to wszystko uderzy ze zdwojoną siłą. I miała rację. Niemalże jak na zawołanie - poczułam, jak pękła we mnie tama. Przyszło mi odciąć się od miejsca, w którym postawiłam w pełni swoje dorosłe kroki. Pierwsze dorosłe kroki. Miejsce, które okraszone było miłością, bólem, rozstaniem, rozpaczą, żałobą, wszystkim naraz. Które w pewnym stopniu przemieniłam w mauzoleum, które - nie wiem nawet kiedy - przestało być dla mnie dobrym miejscem. 


Gdy zatem zmieniłam to miejsce, wszystko się zmieniło. Tutaj też nie zawsze wszystko było dobre. Te ściany już były świadkami trudnych sytuacji, wielorakich słów, wyznań, radości, smutków, łez... I chociaż nie czuję do końca, że to jest to miejsce, w którym chciałabym spędzić wiele lat to pod koniec tygodnia przyjdzie mi podpisać aneks do umowy najmu na kolejny rok. Gdzieś w głowie układam sobie pewien plan działania. Podczas dzisiejszej rozmowy powiedziałam wprost, że nie chcę planować, snuć fantazji, rozważać nad pewnymi decyzjami. Zamiast tego wole podejmować realne kroki do ich realizacji. Czas pokaże, czy mi się to po prostu uda... Życie lubi na swój sposób zaskakiwać i ma dla nas swój niebanalny scenariusz i plan. 


W sumie wpis o niczym...
Zamiast tego może wspomnę o tym, że spędziłam naprawdę wyjątkową majówkę. I, gdy tak teraz o tym myślę, to mam wrażenie, że historia się potoczy w dobrym kierunku. Pomimo trudności mamy w sobie zdolność do stawienia temu wszystkiemu czoła, w czułości, w zrozumieniu, w chęci bycia razem. A każda pokonana przeszkoda przybliża nas małymi kroczkami do - być może - pięknego czasu we dwie. I chociaż po tych licznych niepowodzeniach czasem mam ochotę uciec, to dzielnie trwam i daję się oswajać... 


Dobranoc.






"Przyjdzie chwila, gdy stwierdzisz,
że wszystko się skończyło.
To właśnie będzie POCZĄTEK."

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej