Krocząc... razem.

 * * * 


Bardzo rzadko słucham muzyki na słuchawkach, ale coś mnie podkusiło nocną porą, aby założyć je i puścić jakąś taneczną składankę z Youtube'a. Tym sposobem trafiłam na utwór, który zawsze gdzieś mocno przemawiał do mojego serca: Justin Timberlake - Cry me a river. Wypłacz rzekę. Takie piosenki skłaniają przemyślanie do szybszej pracy. Dzisiejsza noc będzie ostatnią, którą spędzę w pojedynkę. Po blisko roku związku moja dziewczyna wprowadzi się dziś do mojego mieszkania, abyśmy mogły wspólnie podjąć próbę życia we dwie. 

Z tego tytułu mam w głowie tysiące myśli, strachów, lęków, niepewności, które przed laty towarzyszyły mi, gdy miałam zmienić mój rodzinny dom na wynajęte mieszkanie. Ciężko mi przychodzą takie zmiany i nie umiem się nimi należycie entuzjazmować. Wciąż pamiętam, jak przed laty właściciel mieszkania wyszedł, a moja ówczesna partnerka rzuciła mi się w ramiona, podczas gdy ja stałam jak kołek. Z czasem ten strach minął, zaczęła się codzienność, która dała mi mnóstwo radości, spokoju, spełnienia. Teraz wiem, że te odczucia wrócą, choć nie rozumiem samej siebie: dlaczego to, co powinno być czystą radością zawsze sprawia mi tyle problemów. Tak samo zresztą jak mówienie, że kocham. Pisanie o tym ogólnie nie przychodzi mi z trudem, ale jak mam powiedzieć te magiczne słowa - zamieram. Pomimo to, przy Sylwestrze, gdy wybiła północ - powiedziałam. Pierwsza. Tak po prostu. Czując, że to musi być ten moment. Bez kolejnej zwłoki i usłyszałam słowa zwrotne. Naturalnie. Choć obie się śmiejemy, że teraz poczekamy do kolejnej zmiany kalendarza. Obie mamy w tej sferze podobną trudność. Tyle tylko, że Moja Dziewczyna jest pełna podekscytowania i radości na myśl o przeprowadzce. Cieszy mnie to i liczę, że na mnie spłynie po prostu poczucie spokoju i spełnienia. 


Także wykorzystując, że to moja ostatnia noc w pojedynkę z kotami słucham muzyki walcząc z całodniowym pobolewaniem głowy i zmęczeniem. Chciałabym naprawdę, aby to było coś. Aby to było ważne, aby to nie było tylko na najbliższe lata, ale aby były pewne, piękne i najlepiej - na zawsze. Bez mojej wiecznej czepliwości, bez wiecznego bólu dupy, dostrzeganiu złych stron. Wręcz przeciwnie. Abym pozwoliła sobie nieco odsłonić gardę, której przecież nie muszę mieć cały czas w górze. 


Kończąc - do zobaczenia niedługo. 

W słuchawkach: ciąg dalszy słuchadełka youtubkowego. 

Dobranoc!






"Pokrewne dusze zawsze potrafią znaleźć do siebie drogę."

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Człowiek człowiekowi człowiekiem...

Obraz
"Nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości." J uż dłuższy czas nic tutaj nie zamieszczałam, ale nie wynikało to stricto z braku doboru słów, chociaż fakt - na brak weny w ostatnim czasie narzekam. Chyba praca w istocie odbierała istotny pierwiastek chęci do pisania. Dobrze, że nie odebrała go do życia, bo to byłoby patowe. O statnie półtora roku - a podkreślam to często, ponieważ coś się wówczas odmieniło - pokazuje mi, że relacje międzyludzkie są trudne. Tym razem mam wrażenie, że jest coś, co kruszy moje mury. Wszystko jest niepewne. Delikatne. I chciałabym... naprawdę chciałabym... aby to było coś więcej. Ale na nic nie naciskam, niczego nie zakładam z góry. M oje myśli są wciąż pełne ludzi, których już dawno nie powinno tam być. Ale nawet gdy nie myślę, śnią mi się nocą. Tak jak dzisiaj... To jest straszne, bo nieraz rozmawiałam z ludźmi na temat tego, ze nie powinno się wracać do dawnych relacji, bo to zawsze jest powrót wspomnień...
Czytaj więcej

Przeddzień Halloween...

Obraz
 "- Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. - odparła. - Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce." ~*~ Minęło około czterech miesięcy od mojego ostatniego wpisu tutaj. W każdym tygodniu pojawiała się myśl, że warto byłoby utrwalić czas, który minął, ale - standardowo - ciągle coś mnie od tego odciągało. W dużej mierze uciekałam w świat symulacji życiowej w The Sims 4. Pojawiała się we mnie wizja, którą chciałam tam przenieść, no i wygrywało to z chęcią napisania tutaj czegokolwiek. Ale, ale! Dzięki temu dzisiaj, gdy moja Połówka poszła spać, mam chwilkę, aby to wszystko jakoś poskładać w całość. W słuchawkach leci jakiś przyjemny ambient grany na pianinie.  Od ostatniego wpisu sporo się zmieniło. Przede wszystkim - we mnie. Może nawet nie tyle, że zniknęły wątpliwości, ale chyba po prostu bardziej skupiłam się na tym, co życie mi podarowało - na związku. Owszem, nie jest idealnie, pewnie nie wpisuje się w jakiś mój kanon idealnej relacji i nier...
Czytaj więcej

Frustracja i smutek...

~*~  Niezliczoną ilość razy w ostatnim półroczu myślałam o napisaniu tego wpisu. W mojej głowie układały się całe treści, które chciałam z siebie wylać, ale ostatecznie wygrywały inne sprawy albo okoliczności były niesprzyjające.  Powróciłam do czegoś, co ma mi pomóc okiełznać emocje, rosnącą złość i frustrację. Będąc na ostatniej wizycie u neurologa poprosiłam o przepisanie leku, który kiedyś pozwolił mi na pół roku stać się bardziej rozsądną, spokojną i skorą do przemyślanych zachowań. Niestety, poziom mojej złości w ostatnich miesiącach był na tyle przytłaczający, że uświadomiłam sobie, że bez farmakologii się nie obejdzie. Myślę też poważnie nad terapią. Jest to na tyle dobijające, że nie potrafię sobie z tym dać rady. Czuję się jak w klatce, czuję się nieszczęśliwa. Nieszczęśliwa w związku i mocno nim rozczarowana.  To skłoniło mnie do poważnej rozmowy z moją partnerką. Powiedziałam jej o swoich rozczarowaniach, o tym, jak mnie to wszystko przytłacza. Powiedziałam je...
Czytaj więcej